Cevdet Güngör

Hafta sonu yazılarında zaman zaman sizler ile hakemlik anılarımı paylaşıyorum. Futbol hakemliği yaptığım yaklaşık 15 yılın 13 yılı federasyon klasmanında profesyonel liglere deplasmana giderek geçmişti.

            Bu yıllara ait hep güzel anılarım vardır. Örneğin; Kırklarelispor’un bir maçı sonrasında, gece saat 24.00’te askeri araçlar ile şehri terk ettiğimiz adrenali yüksek anılarımız da var.

            Yine Karaaptiler sahasında  Arifiye  Doğanspor ile Karasuspor maçında dayaktan son anda kurtulduğumu da hiç unutamam. Hakemlikte üzerimizde büyük emeği olan rahmetli Ali Erseven  hafta arası oynanan bu maçta hakemlik yapmam için ısrarcı oldu. Kendisini kırmam mümkün değildi ve  maça çıktık.  Karasuspor kaptanı yanıma gelip, “Ağabey bu maçın hakemi sen miydin? Biz bu maça hakem dövmeye geldik” deyince Ali Ağabey’in beni ısrarla bu maça neden verdiğini o zaman anladım. Neyse güzel bir manevra ile dayak yemekten kurtuldum üstelik Karasusporlu yönetici ve taraftarlarının alkışları arasında…

***

                        Yine Sakarya 1. Amatör Kümesi’nde yönettiğim Karadenizspor-Sakaryaspor maçı ile ilgili bir anımdan  daha söz etmek istiyorum.

            O yıllarda 70-80’li yıllar Sakarya 1. Amatör Kümesi çok  kaliteliydi.  O yılların Sakarya 1. Amatör Kümesi’nde oynayan bir takım bugün rahatlıkla Türkiye 2. profesyonel liginde başarılı olurdu.

            Maç çok iddialı. Sakaryaspor amatör takımı rahmetli Ekrem Karaberber’in efsane takımı. Daha sonra hemen hepsi 1. Türkiye  Profesyonel  Liginde top koşturan Oğuzlar,  Nejat’lar kadroda. Karadenizspor’da bir o kadar iddialı kadroya sahip. Karadenizspor’un 10 numarası şu anda Türkiye’nin sayılı  teknik direktörlerinden olan  Engin Korukır.  

            Maç o kadar hızlı karşılıklı ataklar ile geçiyor ki, pozisyonlara yakın olmak için bende en az futbolcular kadar koşmaya çalışıyorum. Çünkü pozisyona biraz uzak kalıp düdük çaldığınızda o dönemin kurt futbolcuları düdüğü hemen elinizden almaya  (!) kalkarlar.

            Bir Karadenizspor atağında, top Sakaryaspor kalecisi tarafından tutuldu. Ben pozisyona yakın olmak için kaleciye sırtımı dönüp orta sahaya doğru topun muhtemelen gelebileceği alana koşuyorum.

            Koşuyorum ama top bir türlü gelmiyor. Ne oldu diye geri dönüp baktığımda Engin Korukır’ı topla birlikte Sakaryaspor kalesinden içeri girdiğini gördüm. Yani Engin  gol atmıştı.

            Yardımcı hakem Bayram Gülşen (Nam-ı değer Kel bayram).  Bayram’a baktım normal olarak santraya koşuyor. Yani golü vermiş durumda.

            Gözüm Sakaryaspor yedek kulübesindeki rahmetli  Ekrem Ağabeye takıldı. Ekrem Ağabey kendini yırtarcasına itiraz ediyor.

            Ekrem Ağabeyi çok iyi tanırdım. Öyle kolay kolay itiraz etmezdi. Golde bir şey var ama ne?

            Baktım Engin Korukır’da golü attıktan sonra  sevinçle arkadaşlarına koşmak yerine yan gözle bana bakıyor.

            Bu işte bir iş var deyip bastım düdüğü golü iptal ettim. Altıncı hissim “Öyle” diyordu.

            Engin, hemen yanıma gelip “Abi ne oldu da golü iptal ediyorsun” diye sorunca, kendisine “Sen ne yaptığını biliyorsun” dedim.

Devre oldu

            Soyunma odasına girdik. Abdülkadir Ağabey odaya gelip hem beni hem Bayram’ı fırçaladı.

            Benim nasibime “Size kaleciye arkanızı dönüp koşmayın demiyor muyuz?” fırçası düştü. Bayram’ın  nasibine ise “Ulan Engin göz göre göre kalecinin elindeki topu eliyle alıp gol attı. Sen bunu nasıl görmezsin” fırçası düştü.

            Engin kalecinin elindeki topu eliyle çalıp golü atmış.

            Maç sonrasında Çark Caddesi’ndeki evimizin önündeki salkım söğüt altında (o zamanlar Çark Caddesi’nde   genellikle önünde bahçe  olan iki katlı evler vardı)  oturuyoruz.  Karadenizspor’lular grup halinde stattan çıkmış çarşıya gidiyorlar. Engin, beni görünce yanıma geldi “Abi tamam ben topu elimle aldım, ama sen görmedin. Bayram Ağabey golü verdi. Sen nasıl bu gölü iptal ettin?” diye sordu.

            Kendisine verdiğim yanıt şöyleydi:

            “Benim tanıdığım Engin Ağabey böyle bir maçta Sakaryaspor’a gol attıktan sonra dönüp hakeme bakmaz, gol sevinci ile tribünlere koşardı. Sen tribüne koşarak gol sevinci yaşamak yerine bana bakınca kalbim çürüdü.”

            Engin ile zaman zaman karşılaştığımızda hala o pozisyonu hatırlayıp gülüşürüz.